Dear stress, let's break up.

Iedereen kent het gevoel 'stress'. Of het nu is om een belangrijke presentatie te geven, om op een spannende date te gaan, of puur door examens, iedereen heeft het wel eens. Omdat ik wel vaak last heb van stress, ben ik gisteren een groepstraining rond dit onderwerp gaan volgen.

Deze sessie heeft veel duidelijkheid gebracht, zowel op emotioneel vlak als informatief. In een kleine groep moesten we opschrijven wat ons stress gaf, hoe we onze stress merken en hoe we dit uiten naar de omgeving toe. Na dit op te schrijven hebben we onze verschillende zaken met elkaar besproken en de resultaten hebben mij aan het denken gezet.

Ik schreef namelijk op mijn lijstje dat ik stress ervaar wanneer ik me begeef op drukke of rumoerige plaatsen. Plaatsen waar heel veel mensen zijn. Voor deze sessie zocht ik er nooit echt heel veel achter, ik dacht dat ik gewoon slechte momenten had. Maar deze slechte momenten kwamen wel heel vaak terug, en duidelijk in deze chaotische situaties. Maar door de groepstraining realiseerde ik me dat dit wel iets anders is dan gewoon een stressmoment.

Elke keer als ik in mijn eentje ergens naartoe moet met de trein, moet wachten op het perron, alleen de aula binnen moet,... merk ik dat ik me echt heel slecht voel hierover.

Als ik deze dingen moet doen, komen er veel dingen bij kijken. Ik krijg klamme handen, mijn gedachten slaan op hol, ik 'bevries', en zo zijn er nog dingen. Het klinkt allemaal niet logisch, want als anderen deze alledaagse dingen doen, lijkt het vanzelf te gaan, zonder dat ze er moeite mee hebben, terwijl ik zo het gevoel heb dat ik bekeken word voor het minste dat ik doe. Ik denk na over wat mensen zouden denken over mij, of ik wel normaal loop, of ik niet boos kijk, of ik wel normaal lijk als ik een plaats zoek om te gaan zitten,... Omdat ik hier zo over nadenk, ga ik vaak ook dingen uitstellen. Dingen zoals mijn flesje water weggooien tijdens een groepsgesprek, 10 keer mijn antwoord herhalen voor ik het luidop zeg,.. Ik merk van mezelf dat dit heel veel energie van mij opslorpt, en dat ik daardoor mijn frustraties durf afreageren op mijn omgeving. Omdat ik dit wil voorkomen, sluit ik mezelf vaak op op mijn kamer, om tot rust te komen. Meestal doe ik dit muziek, door te zingen of door te gaan slapen. Maar dat is niet altijd de juiste oplossing, er moeten betere manieren zijn om hier mee om te kunnen. Ik hoop ergens dat ik meerdere manieren kan leren kennen in de groepstraining van volgende week.

Ik ben me er van bewust dat dit niet bij iedereen in zo'n sterke mate voorkomt. Ik heb al vele keren verteld gekregen dat ik misschien last kan hebben van 'Social Anxiety'. De kans hierop is groot aangezien sommige symptomen wel overeenkomen, maar ik kan dit niet met zekerheid zeggen tot dat echt is gediagnosteerd. Ik hoop ergens dat ik ooit wel bevestiging krijg, omdat velen mensen vaak niet begrijpen waarom ik mij zo slecht voel over de dingen die voor anderen zo normaal lijken. Dit is de eerste keer dat ik zo open ben hierover, en ook de eerste keer dat ik het gevoel heb dat ik dit kan uitleggen. Ik hoop dat ik jullie niet te hard verveeld heb met deze blogpost, maar ik wou dit eigenlijk heel graag delen, omdat dit iets is dat ik elke dag voel en wat ik toch echt met me mee draag.

Liefs

Amber