Brief aan jou

Liefste moeke

Vandaag is een speciale dag. Het is een dag die ik nooit zou kunnen vergeten en die me nooit uit het oog zal raken. Jouw verjaardag. Maar zoals elk jaar moet ik dit nu vieren met jou in mijn hart en niet hier naast mij. Moest je hier zijn, zou ik op dit moment voor jou deur staan met een cadeautje. We zouden weer uren praten met koekjes op tafel en 2 koffietjes zoals vroeger. Waarschijnlijk bleef ik dan weer eens slapen en babbelden we over alles en nog wat. Maar in plaats daarvan schrijf ik jou deze brief.

Ik weet dat je dit nu niet kan lezen, maar ergens hoop ik dat om de 1 of andere manier je toch ergens nog bent. Ik mis jou. Ik mis je lach, je raad, je bezorgdheid. Ik mis onze gesprekken tot middernacht, onze tripjes naar het pleintje, hoe we samen puzzelden, spelletjes speelden, films keken. Ik zou je nog zoveel willen vertellen.

Ik wil je vertellen over hoe het op school gaat, en over de vrienden die ik gemaakt heb. Ik wil je vertellen over mijn dag, en wat er zo goed en slecht ging. Maar dat gaat niet. Toch niet fysiek. Ik vraag me heel vaak af hoe het zou zijn moest je er nog zijn geweest. Wat ik zeker weet, is dat we nog steeds de beste vriendinnen zouden zijn, een onafscheidelijk duo. Je zou me leren koken, je zou me elke dag na school opwachten met dezelfde glimlach, je zou aanwezig zijn geweest op mijn diploma-uitreiking, je zou mij geholpen hebben de juiste galajurk te vinden, mij moed inspreken om toch dat éne ding te doen waar ik zo bang van was. Je zou vragen naar mijn richting, en me helpen tijdens de examens. Maar vooral: Je zou mij graag zien, zoals je altijd zo onvoorwaardelijk deed.

We hebben samen zoveel meegemaakt en onze band was onbreekbaar. Dat is hij nog steeds. Ik zie je nu niet meer, maar je bent nog steeds fel aanwezig. In gedachten en in de harten van iedereen die jou persoonlijk kende. Jij was zo’n goed persoon, je verdiende enkel het beste. Je zorgde voor iedereen en iedereen kon bij jou terecht voor een warme thuis en een luisterend oor. Jij was het soort persoon dat iedereen zich herinnert, het soort waarvan iedereen een aangenaam gevoel kreeg, gewoon omdat jij ‘ons moeke’ was.

Ik hoop oprecht dat je trots op me bent. Dat je trots bent op wat ik al heb bereikt en wat ik nog ga bereiken. Dat je trots bent op hoe ik ben geworden als persoon.

Ik zou zo graag nog een keer jou stem horen. Nog 1 keer. Ik ben van plan om jou naam op mijn lichaam te laten zetten. Zodat je toch nog iets dichter en voor altijd bij mij bent. Zodat ik jou kan herinneren als de geweldige en prachtige vrouw die jij altijd was.

In april gaat het 10 jaar geleden zijn dat we jou verloren zijn. Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik een paar keer echt wou opgeven. Dat niets nog nut had en ik niet wist wat ik hier nog deed. Maar ik heb nooit opgegeven. Het blijft zwaar om te beseffen dat je hier al een decennium niet meer bent. Dat ik al 10 jaar moet doen zonder jou. Maar ik heb nooit opgegeven. En dat laat zien hoe sterk ik door de jaren heen ben geworden. Mijn verlies heeft mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben. En ik hoop oprecht dat je daar trots op bent.

Hier eindigt mijn brief aan jou. Ik zie je enorm graag en hoop dat ik jou ooit nog terugzie. Ik mis je, maar je bent voor altijd bij mij.

Liefs

Je kleindochter x