Stille waters, diepe gronden

Deze blogpost zal voor het eerst in het Nederlands zijn, omdat het iets heel persoonlijks is dat ik wil delen aan iedereen.  

Ik ben nu 18 jaar oud en sinds een lange tijd word ik ‘s ochtends wakker en is mijn eerste gedachte: wordt vandaag een goede dag of een slechte dag? Hoe ga ik me vandaag voelen?

Ik heb momenten dat ik me heel gelukkig kan voelen. Dan lach ik met het minste en ben ik super uitbundig. Maar evenveel als dat ik gelukkige momenten heb, heb ik ook miserabele momenten. Momenten dat ik mijn bed niet uit wil, geen zin heb om iets te doen, milenten dat ik mezelf echt neerhaal. En soms lijkt het alsof die momenten het overnemen van de gelukkige periodes. 

Dan lijkt het alsof niets mij kan helpen en wil ik me het liefst van al afsluiten van alles en iedereen. Terugkruipen in mijn schelp. Dan begin ik te denken en te denken en te piekeren over letterlijk alles. Over hoe ik bang ben voor de toekomst, over hoe anderen mij zien, over hoe eenzaam ik mij soms kan voelen. Letterlijk elk onderwerp komt naar boven als ik ‘s nachts in bed lig.

Als ik hierover praat, zeggen velen dat ik moet proberen om meer positiever te denken. Ik weet dat ik soms door een pessimistische bril kan kijken, en dat het goed bedoeld is, maar het is echt niet makkelijk. Ik probeer ook elke dag te denken van ‘dit is een leuk ding dat vandaag gebeurd is’ of ‘het kan altijd erger’ maar meestal kom ik terug op mijn kopzorgen en lijkt het echt alsof ik erin kan verdrinken. 

Velen die mij kennen, weten dat muziek een heel belangrijk deel is van mijn leven. Als ik muziek luister, lijkt het alsof ik even weg ben van de realiteit en alles wat me ongelukkig maakt. Dit is ook één van de redenen waarom ik zoveel concerten doe, als ik op een concert ben, ben ik zo intens gelukkig en vergeet ik alles rond mij. Ik sta gewoon in één verbinding met het lied dat gespeeld wordt en ik ben weer dat gelukkige meisje eonder zorgen langs haar hoofd. 

Ik heb vanaf jonge leeftijd veel ervaren, zowel ikzelf als mijn omgeving. Ik ben heel veel personen verloren. Hierdoor ben ik me anders gaan gedragen, ik ben steeds meer tot mezelf gaan keren en dit zorgde ervoor dat ik soms mijn gevoelens slecht kan uiten en mijn zelfbeeld vaak heel laag ligt. Ik doe mijn best om open te bloeien, maar het is niet zo makkelijk als je zou denken. 

 Dit is ook waarom ik nu de richting toegepaste psychologie wil volgen. Ik wil mensen laten zien dat het meer dan oke is om te praten over wat er scheelt, dat het oke is om je muren te laten zakken.  

De reden waarom ik deze blogpost nu schrijf, is om ook jullie te laten zien dat iedereen een eigen verhaal heeft met eigen ervaringen en ‘littekens’. En ook om te laten zien dat als het nodig is om iemand te hebben die luistert, ik altijd bereid ben om jou verhaal te horen. Ik heb zelf lang gewacht om erover te praten met iemand. Maar gelukkig heb ik mijn ouders en vrienden die mij altijd steunen door dik en dun.

Het klinkt heel cliché, maar het is echt oké om eens niet oké te zijn. En dit wou ik aantonen met deze (misschien iets té eerlijke) blogpost.

Ik hoop dat iedereen die dit nu leest, onthoudt dat het oké is om te praten over wat je bezig houdt en het je niet abnormaal maakt om je soms (of vaker) eens slecht te voelen. 

Om deze blogpost af te sluiten ga ik toch nog iets heel klein in het Engels toevoegen: ‘Your speed doesn’t matter, forward is forward’. 

Veel liefs, Amber